1141. Bu coğrafiyaya, bu cəmiyyətə nifrət edirəm, sözlük.
Kin qusan insanlara, ölüm yarışdıran insanlara* "baxın bizdən 50 şəhid varsa, ermənilərdən 100-ü var tiplərinə əhəh" bu ehtiraslara, içimdə bu qorxuyla yaşamağa nifrət edirəm.
Hər şəhid xəbəri alanda əlimin-ayağımın yerdən kəsilməsinə, "vuraq, çırpaq, döyək, əsas torpaq alaq" zehniyyətinə nifrət edirəm. Hər oxuyanda tiksinirəm, kaş sizin kimi qanmaz insanlar klaviatura arxasında qəhrəmanlıq eləyəndə, bapbalaca uşaqlar şəhid olmasa deyirəm.
Eyni duyğuları ikinci dəfə yaşamaq qorxusu o qədər çox bürüyüb ki içimi, cəbhədə əzizləri olan insanlarla empatiya qurmaq o qədər ağır gəlir ki, indi insana, can gedir, ömür gedir. sözün bitdiyi yerdəyik sanki. Yenə şəhid veririk. Yenə kədər var.